Post by Хаген Дългобрад on Oct 16, 2015 23:45:20 GMT 2
Хаген бавно отвори очи. Това беше силна черна магия, беше първото, което му мина през главата, но кой и как нищо не му беше ясно.
- Най накрая се събуди, мила моя. - Хаген гледаше странно човека срещу него. "Мила", че и "моя", какво ставаше?
- Да не ви има нещо? - попита Хаген след което замлъкна. Това не беше неговият глас, след малка инспекция разбра, че не е и неговото тяло, но какво ставаше усещаше, маната си в това тяло. Не след дълго забеляза пръстена, който беше дал на всеки един. Никой не знаеше как се използва пръстенът и че реално могат да черпят мана от Хаген, независимо колко са далеко от него. Е да, самата магия беше трудна, но пък ако разбираш от магия, можеше да се развихриш.
- Май сте я ударили много силно.- прошепна висока и черна фигура.
- Дори не я пипнахме с пръст, тя сама падна и ние се възползвахме от това.- веднага контрираха другите двама.
- Така можем да започнем експеримента.
- Чакайте малко, какъв експеримент и кой сте ви? е- май това прозвуча много в стил Силви,я хем с лека тряптяща нотка в гласа. Да не би тялото да реагираше само?
- Не се притеснявай, всичко ще е наред, просто смятаме вече да не си толкова добра алвона.
- К..к..какво?
- Аз съм Зормак, а това са моите приятели, които ще ми помогнат да осъществя плана си.- Хаген вече обмисляше начин за бягство, дали да не пробва да припадне и те да го развържат, така щеше да използва едно заклинание по-малко. Или пък беше му щукнала една много интересна идея идея, която тялото на Хаген щеше да усети, дори можеше да загуби равновесие,ако е прав, но пък щеше да се измъкне най невредим без много магии и всичко щеше да е наред.
- Да започваме.
- Не може ли първо да отида....- всички веднага разбраха за какво говори.
- Ще избяга- прошепна единият.
- Няма, твърде е плашлива да направи каквото и да е, пък и там дори няма и прозорец- усмихна се Зормак. Развързаха Силвия и я поведоха към нужника. Хаген се радваше вътрешно, но имаше проблем с равновесито, та дори и това което беше измислил за извинение какво ли щеше да е усещането?
(следващите няколко реда не се препоръчват за лица под 18 години)
Хаген влезе в нужника и съзря едно малко огледалце на стената застана пред него. Странно е да я виждам през тези очи - си помисли. След това се хвана за гърдите... Хмм не са чак толкова малки колкото очаквах. Беше се разсеял и се сети истинската причина да е там.
Нарисува няколко магически кръга и знаци в тях постави ръката с пръстена в центъра и извика.
- Хрофт, появи се! - точно тогава се чу някакъв огромен тътен. Отвън се чуваше само.
- Да бягаме това нещо може да ни погуби и тримата.- хах май не бяха виждали дракон досега.
- Бягай, това е един от тях..- беше последното, което чу Хаген. Не след дълго се престраши да отвори врата. Това, което видя не беше за вярване. Пред него не стоеше Хрофт, а Данте в цялото си величие. Изглеждаше някак по-голям от това както го помнеше Хаген.
- Силвия?- промълви Данте.
- Не, Хаген в тялото на Силвия, но как така аз призовах Хрофт, не теб...
- Да де аз съм Хрофт в тялото на Данте.
- Какво?
- Сложно е за обяснение.
- Със всички ли се е лучило?
- Най-вероятно, но трябва да се върнем обратно при Ко'уен. Данте трябва да знае как да оправи нещата.
- Чесно да ти кажа- Хаген събра гърдите си-.
- Май в това тяло може и да ми хареса.- Точно тогава Хрофт изрева.
- Нима си мислиш, че всичко това е игра?- Метна го на гърба си и край на разговора нито думичка през пътя. Винаги дрънкаше твърде много в главата му когато летяха, а сега тишина.
- Да не би да ти има нещо?- попита го Хорофт.
- Нищо ми няма не слушаш ли- Хаген не знаеше какво точно да отговори.
- Нищо не си казал. Нима забрави, че не сме свързани в тези тела?!- изпъшка само Хрофт и размаха някак по бързо крилата си.
- Искам си тялото- простена той- това не ми харесва.